Ból pleców a czynniki psychologiczne i biologiczne
Postępy w badaniach wykazały, że niepełnosprawność związana z bólem jest w większym stopniu spowodowana czynnikami psychospołecznymi niż czynnikami biologicznymi takimi jak np. zwyrodnienia, dyskopatia, dehydtrytacja, itp.
Menendez, Baker i Oladeji wykazali, że zmienność między pacjentami w nasileniu objawów i stopniu niepełnosprawności jest silniej związana z dystresem psychologicznym niż z konkretną diagnozą barku (1). W badaniu wzięło udział 139 pacjentów z chorobami stawu barkowego. Wypełnili oni ankietę socjodemograficzną, kwestionariusz samooceny bólu (PSEQ), skalę katastrofizacji bólu (PCS) i skalę depresji kwestionariusza zdrowia pacjenta (PHQ-2).
Badacze wykazali także, że poczucie własnej skuteczności bardziej niż strach przed ruchem wpływa na niepełnosprawność w przypadku przewlekłego bólu pleców (2). Wyniki mówią nam o tym jak ważne jest pozytywne wzmacnianie pacjenta w procesie fizjoterapii. Powinien on mieć poczucie, że ma narzędzia do samodzielnej pracy z bólem pleców.
Do bardzo ciekawych wniosków doszli również badacze analizujący czy upośledzenie siły mięśni, długości tkanek miękkich, kontroli ruchu, zmiany postawy i biomechaniki oraz czynniki psychologiczne są związane z czynnością fizyczną i bólem u pacjentów z zespołem bólu rzepkowo-udowego (z ang. patellofemoral pain syndrome – PFPS).
Po analizie 74 pacjentów z PFPS stwierdzili, że czynniki psychologiczne były jedynymi powiązaniami funkcji i bólu u pacjentów z PFPS. Czynniki związane z upośledzeniem fizycznym nie wiązały się z funkcją ani bólem (3).
Musimy patrzeć dużo szerzej poza czynniki biologiczne. Fizjoterapeuta powinien posiadać dobrej jakości umiejętności interpersonalne.
